Το θέμα είναι τώρα τι λες…

της Ασημίνας Μαναγλιώτη

Πριν από έξι χρόνια ακριβώς, τον Δεκέμβριο στην καρδιά της Αθήνας ένα νεαρό παιδί δολοφονείται. Η νεολαία της πόλης κινητοποιείται και ξεκινάνε οι ατέρμονες τηλεοπτικές φιέστες περί χαμένων ιδανικών της νεολαίας που επαναστατεί αυτή την φορά με αιτία και βγάζει μια καταπιεσμένη οργή προς το σύστημα…

Οι φήμες για επανάσταση οργίαζαν και η κρίση είχε αρχίσει μόλις να μπαίνει σαν έννοια ύπουλα στην ζωή μας. Κάποιο ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο θεωρούσε – αφελώς όπως αποδείχτηκε – πως η κρίση ήταν προϊόν τρομολαγνικής δημοσιογραφικής επινόησης που γεννήθηκε στα τηλεοπτικά πάνελ γιατί φοβισμένοι είμαστε πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι.

Το τι επακολούθησε από εκείνον τον Δεκέμβριο το γνωρίζουμε όλοι. Ο καθένας το βίωσε από την δική του σκοπιά, με μεγαλύτερο ή μικρότερο αντίκτυπο στην ζωή του. 

Το σίγουρο είναι πως από την μια πλευρά 6 χρόνια μετά τίποτα δεν άλλαξε… 

Και αυτόν τον Δεκέμβριο η ατζέντα της πόλης είναι γεμάτη με επετειακές πορείες και η επαναστατημένη νεολαία καλά κρατεί- όχι βέβαια με την ίδια ένταση. Η κρίση πέρασε από την σφαίρα της έννοιας στη σφαίρα του βιώματος. Οι προ κρίσης οπαδοί των θεωριών περί ψεύτικων σεναρίων για κρίση μετατράπηκαν σε οπαδοί θεωριών περί πτώχευσης και επιστροφής στη δραχμή. Τέτοιες εποχές άλλωστε ευνοούν συνωμοσιολογικές ερμηνείες και ακρότητες. 

Από την άλλη τίποτα δεν είναι ίδιο…

Εμείς οι ίδιοι. Η ποιότητα της ζωής μας. Η επαγγελματική μας πορεία. Η οικονομική μας πορεία και κυρίως για τους σκεπτόμενους, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε και κρίνουμε.

Η άνοδος φασιστικών μορφωμάτων, τα οικονομικά εγκλήματα, αποτρόπαιες πολιτικές δολοφονίες νέων ανθρώπων διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών, τρομολαγνικά σενάρια για το πόσο πιο κάτω μπορούμε να φτάσουμε, θεωρίες συνωμοσίας και σχέδια διαφυγής έγιναν πλέον μέρος της ζωής μας.

Διακοπές, εορτοδάνεια, μισθολογικά bonus, καινούργια αυτοκίνητα, οικόπεδα φιλέτα και όλες οι υπόλοιπες χαρές του μικρομεσαίου που πάλευε μια ζωή, έγιναν ξαφνικά ένα μακρινό όνειρο που ξυπνήσαμε καταμεσίς μιας παγερής νύχτας και δεν ξέρουμε τι μας φταίει.

Η ζωή στην μνημονιακή Ελλάδα δεν πρέπει να βιώνεται επιφανειακά. Αποτελούμε μέρος μιας νέο –νεοελληνικής ιστορίας που γράφεται καθημερινά. Δεν αργεί πολύ το ερώτημα «Μαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά μιλήστε μας πως ήταν εκείνη η κρίση; Πως ήταν η ζωή στην μνημονιακή Ελλάδα του 2010 -11-12-13 και πάει λέγοντας… 

Έξι χρόνια μετά, Δεκέμβριος του 2014, όπως λέει μια σοφή έκφραση θέλοντας να ξορκίσει καθετί κακό, ουδέν κακόν αμιγές καλού...

Η κρίση που με λύσσα μας υπενθύμισε πόσο εύκολα μπορεί να βρεθούμε στο μηδέν μας άφησε να στραφούμε στον εαυτό μας και να κάνουμε ο καθένας τον δικό του απολογισμό.

Η δικιά μας η γενιά που κατά τα φαινόμενα έχει πληγεί περισσότερο γιατί πάλευε να ορθοποδήσει επαγγελματικά – και παλεύει ακόμα- στην καρδιά της κρίσης κατάφερε από νωρίς να κερδίσει μια σημαντική γνώση που σε άλλους παίρνει μια ζωή: Τίποτα δε σου χαρίζεται με ευκολία. 

Ανακαλύψαμε άλλες μικροχαρές της ζωές και αρχίσαμε να κοιτάμε νοσταλγικά τις απολαύσεις που είχαμε άλλοτε δεδομένες. 

Οι δύσκολες καταστάσεις για τους σκεπτόμενους ανθρώπους είναι σαν τις χρυσαλίδες που από το κουκούλι τους αναγεννούν νέους καιρούς.

Και σύμφωνα με τον Αναγνωστάκη…
Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τι λες.