της Ασημίνας Μαναγλιώτη
Όλους εμάς που μας ανάθρεψε η
χρυσή δεκαετία του ‘90 θυμόμαστε τα καλοκαίρια μας νοσταλγικά, να περνούν με
ένα ψυγιάκι γεμάτο φρούτα και χειροποίητα σάντουιτς, σπαστές καρέκλες και μια
πολύχρωμη ομπρέλα σε κάποια ανοργάνωτη πλαζ. Οι μουσικές από τα φορητά
τρανζίστορ μπερδεύονταν και οι τσακωμοί για το ποιος θα καθίσει στην σπαστή
καρέκλα έδιναν και έπαιρναν. Η ηλιοθεραπεία ήταν η νέα μόδα στις ψάθες που
είχαν την τιμητική τους.
Καλοκαίρι σήμαινε ταξίδι μακρινό
με αυτοκίνητο. Εξερεύνηση άγνωστων τόπων που σε κάθε στροφή τα μάτια δεν
χόρταιναν την ομορφιά από την εναλλαγή τοπίων. Μυρωδιά ροδάκινου στο αυτοκίνητο
και μια επίμονη παράκληση «να τρως φρούτα, έχουν βιταμίνες». Βότσαλα να σου
τρυπάνε τα πόδια και ο καυτός ήλιος να σου ψήνει την παιδική σάρκα. Θαλασσινοί
μεζέδες και ατέλειωτες συζητήσεις σε ψάθινες καρέκλες με φόντο τον ήλιο που έδυε.
Καλοκαίρι σήμαινε ταξίδι στο
Αιγαίο. Μαλλιά μπερδεμένα από τον άνεμο και μάτια προσηλωμένα στην λευκή πορεία
από αφρό που αφήνει το καράβι. Γλάροι λευκοί συνοδοιπόροι έρχονταν να τσιμπήσουν
που και που κανένα ψωμάκι. Κρεμαστές φωτογραφικές μηχανές με φιλμ έτοιμες να
παγιδεύσουν το χρόνο. Κι έπειτα ακολούθησαν βιντεοκάμερες και έγιναν όλοι
μικροί ταξιδιωτικοί ρεπόρτερ: « Αυτή
είναι η Πάρος, μόλις μπήκαμε στο κεντρικό λιμάνι…»
Καλοκαίρι σήμαινε επίσκεψη στην
ιδιαίτερη πατρίδα. Φρέσκια κατακόκκινη ντομάτα κατευθείαν από τον κήπο και
μακροβούτια στο λάδι. Παραδοσιακοί ήχοι και χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές
ώρες. Ουρανός πεντακάθαρος γεμάτος αστέρια και συγχορδία βατράχων που κάπου
κάπου έκανε σιγόντο κάποιο αηδόνι. Μυρωδιά από χώμα που είχε βραχεί από
καλοκαιρινό ψιλόβροχο.
Ο ανθρώπινος νους έχει σίγουρα
την κακή συνήθεια με το πέρασμα του χρόνου να εξιδανικεύει και να θυμάται μόνο
τα καλώς κείμενα. Ωστόσο τα παιδικά μας καλοκαίρια ήταν όντως όμορφα. Δεν έχουν την ομορφιά μιας ξέμακρης ανάμνησης
που επιτηδευμένα ωραιοποιήσαμε για να μοιρολατρούμε με το παρόν. Έχουν την
ομορφιά του ουσιαστικού και ανεπιτήδευτου. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, υπό το πρίσμα των σημερινών δυσκολιών που
έχει διέλθει η χώρα οι αναμνήσεις αυτές φαντάζουν ακόμα πιο όμορφες και
νοσταλγικές.
Σίγουρα δεν έχουμε τον χρόνο και κυρίως
τα χρήματα να κάνουμε διακοπές όπως άλλοτε και οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί
αρκετά. Αυτό όμως που πραγματικά έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που βλέπουμε και
αντιλαμβανόμαστε. Το μάτι στέκεται στα μη ουσιώδη και με τα χρόνια έχασε την
ικανότητα του να κοιτάζει άδολα και διψασμένα για ομορφιά όπως τα παιδικά μάτια.
Όλα ακόμα είναι εκεί και μας
περιμένουν να τα βιώσουμε. Το καλοκαίρι έρχεται κάθε χρόνο γεμάτο από μυρωδιές,
γεύσεις, ανθρώπους, ηλιοβασιλέματα, τοπία και μουσικές. Φέτος ας είμαστε
έτοιμοι να τα συναντήσουμε και να τους δώσουμε αξία.
Καλοκαίρι άλλωστε σημαίνει
Ελλάδα.
Καλό καλοκαίρι!