της Ασημίνας Μαναγλιώτη
Πριν από μερικά χρόνια τη δεκαετία του ’60 ήρθε σε κάποιο από τα χωριά μας ένας ρακένδυτος άνδρας, ο Χριστόφορος. Ήταν απεριποίητος, τα ρούχα του βρώμικα, τα μαλλιά του αχτένιστα και το πρόσωπο του γεμάτο μούσια. Παρ’ όλα αυτά, είχε όμορφα χαρακτηριστικά, αγέρωχη κορμοστασιά και βλέμμα επιβλητικό που όμως πρόδιδε την απόγνωση ενός μοναχικού ανθρώπου.
Πολλοί τον θεώρησαν τρελό -σε όλες τις κλειστές κοινωνίες άλλωστε είναι πιο ευδιάκριτη η παρουσία του περιθωριακού, άλλοι τον έβλεπαν σαν μια ρομαντική ύπαρξη που έχασε τα λογικά του από κάποια γυναίκα. Στεκόταν αμίλητος, σκεπτικός και τις περισσότερες φορές σκυθρωπός. Σύχναζε στο παντοπωλείο-καφενείο του χωριού αλλά δεν συμμετείχε ποτέ σε καμία συζήτηση, απλά παρευρισκόταν ανάμεσα στους χωριανούς βυθισμένος σε έναν δικό του κόσμο. Οι ελάχιστες επαφές που είχε με την πραγματικότητα ήταν όταν του ερχόταν η επιθυμία να καπνίσει. Φώναζε «τσιγάρο» και άλλοτε τον αγνοούσαν, άλλοτε κάποιος συμπονετικός θα του πρόσφερε τον καπνό του.
Κοιμόταν και ζούσε σε ένα στάβλο και κάποιος του είχε χαρίσει μια φλοκάτη να σκεπάζεται όταν είχε κρύο. Κάποιοι τον χλεύαζαν και κάποιοι του πήγαιναν φαγητό, νερό, τον συμπονούσαν.
Η ιστορία αυτή έχει το ίδιο τέλος που έχουν όλες οι ιστορίες των μοναχικών, αλλόκοτων περιθωριακών… Ο ζητιάνος θεωρείται απειλή για το χωριό γιατί μέσα στην τρέλα και την παραζάλη του θα έβαζε φωτιά στις θημωνιές και θα γίνονταν όλοι παρανάλωμα πυρός… Ακόμα και οι πιο συμπονετικοί συναινούν στο ότι έπρεπε να φύγει…
Η ιστορία αυτή μίλησε στην ψυχή μου από την πρώτη στιγμή που μου την εξιστόρησαν ο θείος μου κι ο μπαμπάς μου και δεν θα μπορούσα να την διαλέξω τυχαία λίγες μέρες πριν από το Πάσχα… Είναι πέρα για πέρα αληθινή αν και έχει στοιχεία μυθιστορήματος. Ίσως και να είχαν δίκιο και ο Χριστόφορος να ήταν μέσα στην τρέλα του επικίνδυνος, ίσως και να είναι εξιδανικευμένη και μυθιστορηματική η φιγούρα του στο μυαλό μου λόγω του ρομαντισμού της νιότης. Ίσως να ένιωθα κι εγώ απειλημένη… Δεν κρίνω…
Απλά, μπορώ να διακρίνω εκεί έξω πολλούς σαν τον Χριστόφορο που μέσα την βαβούρα της πόλης δεν είναι τόσο μοναδικοί και ευδιάκριτοι… Άνθρωποι άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο χωρίς την πολυτέλεια της κουβέρτας, μετανάστες, μοναχικές φιγούρες του περιθωρίου που φορτώνονται τους δικούς μας φόβους… και τελικά μετατρέπονται σε απειλή.
Ίσως ιστορίες σαν κι αυτές να μας κάνουν να γινόμαστε λιγότερο επικριτικοί και πολύ πιο ευτυχισμένοι με την ζωή μας. Όλους εμάς που μας αγκαλιάζει η κοινωνία και έχουμε πάντα ένα σπίτι να μας καλοδέχεται με ευωδιαστό φαγητό και λουλούδια στα βάζα ας είμαστε τουλάχιστον ευγνώμονες και συμπονετικοί.
Καλό Πάσχα!